Na een relatief korte maar daardoor des te meer intensieve, repetitieperiode, en vier dagen vol voorstellingen, kan iedereen terugkijken op een geslaagde ‘Penelope & De Vos.’ Twee uiteenlopende voorstellingen, elk met hun eigen sfeer en charme. Maar beide ‘echte’ Theater in het Groen-voorstellingen (Bestaan die? Volgens mij wel), met inventief gebruik van de locatie, met speelsheid en fantasie. En –misschien nog wel het belangrijkste- vol verrassingen voor het publiek. Niets is zo vervelend bij theater als wanneer er een invuloefening dreigt te ontstaan. Juist door te spelen met de verwachtingen die het publiek van onze voorstellingen heeft, blijven we onverwachte, verrassende voorstellingen maken.
Aan deze voorstelling deden relatief veel nieuwe(re) spelers mee. Dit levert een andere dynamiek op: nieuwe mensen nemen nieuwe ideeën mee, hebben soms een andere kijk op dingen, zetten vraagtekens bij zaken die we soms als vanzelfsprekend accepteren. Ik ben blij met de wisselwerking die oudere en nieuwere spelers op elkaar hebben gehad.
En nu? De caravan is weg, de lampen zijn opgeruimd, en er staan weer planten en struiken in de kas waar Odysseus zich een weg zocht naar zijn geliefde Penelope. Behalve foto’s, een videoregistratie (hierover krijgen jullie later nog informatie) en mooie herinneringen rest niks meer. Dat is het mooie, maar soms ook het lastige van toneel: het is vluchtig, en het laat, zoals Shakespeare het zo mooi zei: “... vervagend als dit ijl spektakel niet één spoor na.” Ik hoop in ieder geval dat iedereen, zowel voor als achter de schermen, met veel plezier en voldoening op deze voorstellingen terugkijkt.
